Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την αγριαγκινάρα (Cynara cardunculus) ως διουρητικό, εφιδρωτικό, αντι-ρευματικό και χολαγωγό.
Αυτό το φυτό καταπολεμούσε τις τροφικές δηλητηριάσεις και τις ασθένειες στο συκώτι. Στο XVIII-XIX αιώνα τα φύλλα της αγριααγκινάρας χρησιμοποιούνται ευρέως για την αντιμετώπιση ίκτερου, σκορβούτο, οίδημα, ρευματισμούς, χρόνιους πόνους, ορισμένες ασθένειες της καρδιάς, που οδηγούν σε οίδημα. Περιέχει βιταμίνες Α, Β, Ο, ασβέστιο και φώσφορο. Έχει ακόμα την εξαίρετη ιδιότητα να απομακρύνει τη χοληστερίνη από το αίμα. Ενεργεί ακόμα κατά των κνησμών του δέρματος και κατά του τεταρταίου πυρετού. Η αγριαγκινάρα επίσης αυξάνει την όρεξη.
Οι άγριες αγκινάρες είναι επίσης καλή πηγή μαγνησίου που είναι γνωστό ότι βοηθά στη μείωση υψηλής πίεσης του αίματος. Το μαγνήσιο είναι επίσης γνωστό ότι σταθεροποιεί τους χτύπους της καρδιάς.
Οι άγριες αγκινάρες είναι επίσης κατάφορτες με Βιταμίνη Β, τόσο απαραίτητη στις εγκύους γυναίκες, για την σωστή ανάπτυξη του εμβρύου. Σημαντική είναι επίσης και η Βιταμίνη C που βρίσκεται στην αγκινάρα.
Το γαϊδουράγκαθο η σίλυβο το μαριανό μοιάζει με την αγριαγκινάρα και εμφανισιακά και με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες όπως:
• Εφιδρωτικές, χολαγωγές, διουρητικές, τονωτικές, κατά των κολικών, της δυσεντερίας και της υπότασης.
• Έχει ευεργετική επίδραση στο ήπαρ ενισχύοντας την δημιουργία νέων κυττάρων, ενώ με τις ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες του καταπολεμά τα προβλήματα που δημιουργούνται από την καταστροφική δράση των ελευθέρων ριζών.
• Χρησιμοποιείται ακόμη για την παραγωγή γάλακτος κατά την διάρκεια του θηλασμού αλλά και κατά της ψωρίασης.
Διαφορά μεταξύ γαϊδαράγκαθο και αγριαγκινάρα είναι ότι τα φύλλα του γαϊδαράγκαθου είναι πράσινα με χαρακτηριστικά άσπρα σημάδια σαν φλέβες και τα λουλούδια του έχουν χρώμα βυσσινί. Επίσης αυτό το φυτό αναφέρεται και ως Μαριανό γιατί θεωρήθηκε από την παράδοση ότι οι άσπρες κηλίδες των φύλλων προέκυψαν από τις σταγόνες γάλακτος της παρθένου Μαρίας που έπεσαν σ’ αυτά. Η ονομασία του γαϊδουράγκαθο οφείλεται στο γεγονός ότι αποτελεί νόστιμη επιλογή των γαϊδουριών τα οποία το τρώνε χωρίς να πληγώνονται.
Οι πρώτες αναφορές στο φυτό έγιναν από τον Θεόφραστο κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. όπου αναφέρεται με το όνομα “Πτέρνιξ”. Στη συνέχεια ο Δισκουρίδης συνιστά το “Μέγα Κενταύριον”, η “Σόλυβον” για την επούλωση των πληγών.
Σήμερα είναι ο πιο μελετημένο φυτό για τη θεραπεία ηπατοπαθειών.
prophecies-and-unexplained.blogspot.gr
