Δικαίως ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Παιδείας, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν ξεχωριστή μνεία στην ανάγκη άμεσης κατάργησης των Συμβουλίων Ιδρύματος (Σ.Ι.) στα πανεπιστήμια.
Αφού αυτά διαδραμάτισαν τον ρόλο της ναυαρχίδας της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πολλώ δε μάλλον, που τα Σ.Ι. εκτέλεσαν χρέη δούρειου ίππου για την, από τα μέσα, άλωση των πανεπιστημίων, από τις τότε φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Πώς αλλιώς εξηγείται η… σατανική σύμπτωση, σε όποιο πανεπιστήμιο έγιναν πρυτανικές εκλογές με τον νόμο Διαμαντοπούλου, να εκλεγούν πρυτάνεις φιλικά διακείμενοι απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση; Αφού η σκανδαλωδώς αυταρχική και εξόφθαλμα αντιδημοκρατική εξουσία που αποδόθηκε από τον νόμο Διαμαντοπούλου στα Σ.Ι., αυτή της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων, λειτούργησε στην πράξη ως ξεκαθάρισμα του τοπίου από τους ανεπιθύμητους και τους αντιφρονούντες…
Ετσι, επετεύχθη αυτό που άλλοτε θεωρούνταν ακατόρθωτο, εν μέσω δηλαδή έντονα αντικυβερνητικού κλίματος και μάλιστα σε έναν χώρο που παραδοσιακά είναι χώρος αμφισβήτησης, να «εκλεγούν» πρυτάνεις που πρόσκεινται στην κυβέρνηση! Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία των Σ.Ι., τα οποία, κατά τα άλλα, ήρθαν να καταπολεμήσουν τον κομματισμό στα πανεπιστήμια. Μια απλή σύγκριση της πολυφωνίας των Συνόδων των Πρυτάνεων, επί εποχής δημοκρατικών, άμεσων και με καθολική ψηφοφορία πρυτανικών εκλογών, με τη σημερινή… ομοιοχρωμία των πρυτανικών αρχών που προέκυψαν έπειτα από τις μεθοδεύσεις των Συμβουλίων, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για τον πραγματικό τους ρόλο.
Η άρρηκτη σχέση του θεσμού των Σ.Ι. με την πολιτική κατεύθυνση της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνεται περίτρανα από το γεγονός ότι σύσσωμη η σημερινή μνημονιακή αντιπολίτευση, ακολουθούμενη από τα φιλικά της ΜΜΕ, αντέδρασε με οξείς τόνους στην εξαγγελία της κατάργησης ενός πανεπιστημιακού θεσμού, που υπό άλλες συνθήκες θα περνούσε ασχολίαστη. Μόνο τυχαία δεν ήταν άλλωστε η πρωτοφανής κοινοβουλευτική πλειοψηφία που υπερψήφισε την «αντιμεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του 2011, καθώς αυτή ήταν η πρόβα τζενεράλε της μετέπειτα συγκυβέρνησης, που θα βύθιζε τη χώρα στην καταστροφή και τους Ελληνες στην εξαθλίωση.
Οσο για τους… λαμπρούς επιστήμονες από το εξωτερικό που πλαισίωσαν τα πρώτα Σ.Ι., αυτοί, χωρίς να το γνωρίζουν, έπαιξαν ρόλο άλλοθι και προπετάσματος καπνού στην επιχείρηση της κυβερνητικής άλωσης των πανεπιστημίων. Αφού, στη συντριπτική τους πλειονότητα, μπορεί να ήταν άριστοι, πράγματι, επιστήμονες, δεν μπόρεσαν όμως να προσφέρουν τα αναμενόμενα, καθώς ήταν παντελώς άσχετοι τόσο με το σύνθετο έργο της διοίκησης όσο όμως και με την πολύπλοκη και πολυσχιδή ελληνική πραγματικότητα. Ο απρόκλητα αντιδημοκρατικός, άλλωστε, τρόπος της ανάδειξής τους, όχι με ανοικτή και δημοκρατική εκλογή από την κοινότητα, αλλά με κλειστή διαδικασία διορισμού από τα εσωτερικά μέλη των Σ.Ι., λειτούργησε υπέρ της δημιουργίας δικτύων διαπλοκής και σχέσων εξάρτησης εντός των Συμβουλίων.
Οι στρεβλώσεις της δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής δεοντολογίας, οι οποίες επινοήθηκαν από τον νόμο Διαμαντοπούλου προκειμένου να αναδειχθούν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων κατ’ εικόνα και ομοίωση των συντακτών του, συνέβαλαν ώστε τα Συμβούλια να αναλωθούν σε άγονες αντιπαραθέσεις με τους δημοκρατικά, ακόμη τότε, εκλεγμένους πρυτάνεις. Κορυφαία παραδείγματα, η σύγκρουση Σ.Ι. και πρύτανη στο ΕΚΠΑ, η οποία έφτασε μέχρι τα δικαστήρια.
Αλλά και η πρωτοφανής στα πανεπιστημιακά χρονικά ακύρωση από το ΣτΕ των πρυτανικών εκλογών στο ΑΠΘ, που αιτία είχε την εμμονή του Σ.Ι., ως άλλου Φράνκενσταϊν, να παραβιάσει τον ίδιο τον νόμο που το είχε δημιουργήσει, προκειμένου να μην προσκληθεί ο πρύτανης του ιδρύματος στη διαδικασία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων. Εσυραν, δηλαδή, το ΑΠΘ σε πρωτοφανή περιπέτεια και ανωμαλία, προκειμένου να μην υπάρχει μαρτυρία κατά τη μεθόδευση της απόρριψης των ανεπιθύμητων υποψηφίων πρυτάνεων…
Τα Σ.Ι. του νόμου Διαμαντοπούλου θα μείνουν στην ιστορία ως ο μοναδικός πανεπιστημιακός θεσμός που λειτούργησε ερήμην της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αφού μόνιμη αγωνία τους ήταν η αναζήτηση ασφαλών χώρων, εντός και εκτός πανεπιστημίων, μακριά από τα μάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας, προκειμένου να συνεδριάζουν εν κρυπτώ. Ακόμη, θα μείνουν στην Ιστορία ως ο θεσμός εκείνος που είδε τα πανεπιστήμια να καταρρέουν από την ακολουθούμενη πολιτική της λιτότητας, και ως άλλοι Νέρωνες να παρακολουθούν την καταστροφή χωρίς την παραμικρή αντίδραση.
Τα Σ.Ι., επίσης, θα μείνουν στην Ιστορία ως οι μοναδικοί θεσμοί που δημιουργήθηκαν στο όνομα της αυτοδιοίκησης και θεσμοθετήθηκαν ως όργανα… ετεροδιοίκησης. Αφού κατά το ήμισυ στελεχώθηκαν από εξωτικά μέλη, ξένα ως προς την πανεπιστημιακή κοινότητα…
Οσον αφορά, τέλος, το δήθεν κενό που θα δημιουργήσει η κατάργησή τους, η επαναφορά των αρμοδιοτήτων τους στη Σύγκλητο, το κορυφαίο ακαδημαϊκό όργανο αυτοδιοίκησης και δημοκρατικής εκπροσώπησης, θα συμβάλει καθοριστικά ώστε να επανέλθουν τα πανεπιστήμια σε τροχιά δημοκρατίας, αυτοδιοίκησης και ομαλής ακαδημαϊκής λειτουργίας.
Γιάννης Α. Μυλόπουλος
efsyn.gr
