«Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του», Hράκλειτος

Ο χρόνος -βραχυπρόθεσμος ή μακροπρόθεσμος- απλώνει το πέπλο της αναπότρεπτης ροής του, αγκαλιάζοντας τις εξελίξεις, αλλά και αφήνοντας τες ενίοτε να του δώσουν το δικό τους φιλί. Πότε παθιασμένο στο στόμα, πότε αδιάφορα διεκπεραιωτικό στο μάγουλο και πότε ενοχικά υποκριτικό στο κεφάλι.

Πια, το (αριθμητικό) αποτέλεσμα των πρόσφατων εθνικών εκλογών για την ανάδειξη των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων της ενεστωτικής κοινωνικής βούλησης έχει ξεθωριάσει σε ολοένα και περισσότερες μνήμες. Ακόμα και για τους νικητές (μάλλον, κυρίως για δαύτους), που βούτηξαν κατευθείαν στα βαθιά, επιχειρώντας να στυλώσουν το ανάστημα ενός πρωτοφανούς πειράματος. Μιας εντελώς νέας -σε πρόσωπα, ήθος, προθέσεις, ιδεολογική και προγραμματική συγκρότηση- διακυβέρνησης. Αυτοί -απόρροια της «νέας κατάστασης»- έχουν πια «νέα καθήκοντα», εμείς όλοι «νέα ενδιαφέροντα», επί τη βάση των «νέων» παραμέτρων, που αν μη τι άλλο επανεκκίνησαν μέσα μας πολλά, και ας φαίνεται μακριά ακόμα η επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας.

Και αν η σημαδούρα των προτεραιοτήτων σχεδόν μιας ολόκληρης κοινωνίας δείχνει ακόμα προς την επικράτεια της Διαπραγμάτευσης, κάποιοι είχαν φροντίσει να το έχουν ξεχάσει το αποτέλεσμα πριν καν γίνει «αδιατάρακτο γεγονός», σίγουροι για την κατραπακιά που ερχόταν… Όπως ο πρώην πια πρωθυπουργός (αρχίζουμε να το συνηθίζουμε και μας αρέσει αυτό το πρώην) Αντώνης Σαμαράς, που μάλλον θα ψάχνει τα μυστικά της πολιτικής επιβίωσης του στις προαιώνιες προετοιμασίες του Νώε. Άραγε, η κιβωτός της σημερινής Νέας (που έχει παλιώσει επικίνδυνα…) Δημοκρατίας πού θα προσαράξει;

Η πολιτικο-οικονομική και κοινωνική ζωή του ελλαδικού χώρου προσομοιάζει με μια άτυπης μορφής οικογένεια, με τα διάφορα μέλη της να αγαπιούνται υποσκάπτοντας το ένα το άλλο… Η Συνήθεια, φορώντας casual ρουχισμό, είναι ένας εχθρός που παγιδεύει στις αυταπάτες των σωστών διαπιστώσεων και της αδράνειας άτομα και σύνολα. Η Παθογένεια, ενδεδυμένη με ακριβά υφάσματα που διακρίνονται για τα επιτηδευμένα σκισίματα τους, για ένα πράγμα είναι στα σίγουρα φτιαγμένη: ή δεν θα υπάρξει ποτέ, ή θα παγιωθεί σαν κυρίαρχη κατάσταση. Λίγη δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά… Η Ρήξη, με αγαπημένη της ενδυματική επιλογή ένα μακρύ μαύρο φόρεμα, αρχικά παγώνει τις εσώτερες διεργασίες και γεννάει μουδιασμένα ερωτήματα. «Γιατί αυτός κάνει αυτά που οι άλλοι δεν τόλμησαν»; «Γιατί τώρα και όχι νωρίτερα»;

Και μετά, οι αρχικές διαχειρίσεις θα θυμίζουν βήματα πάνω στα γνώριμα πατώματα της πιθανοκρατικής αναγκαιότητας. Χρειάζεται χρόνος για να εγκιβωτιστεί το καινούριο που γέννησε η Ρήξη, και να μετατραπεί στο «αφήγημα» του παρόντος και του μέλλοντος.

Σε αυτό το εμβρυακό χωροχρονικό πεδίο, όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος να διεκδικήσει μερίδιο το άσωτο μέλος της οικογενείας: η Ανάθεση… Που διατηρεί ακόμα στα προσωπικά της άλμπουμ (ψηφιακής μορφής εδώ και κάποια χρόνια) τις παλιές εκείνες φωτογραφίες, που όλως τυχαίως συμπεριελάμβαναν τη Συνήθεια και την Παθογένεια, αλλά ποτέ τη Ρήξη… Αυτή η τελευταία, δεν παραπονιόταν, και δεν θα το κάνει ούτε τώρα. Ξέρει να ανταποκρίνεται σε καλέσματα και ποτέ να μην επισκέπτεται απρόσκλητη την οικογενειακή εστία…

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr