Οι τελευταίες μέρες κατά πολλούς συνδέονται πένθιμα με την επέτειο της Κυπριακής Τραγωδίας και κατά άλλους με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και τα δύο έλαβαν χώρα το 1974.
Ο συνειρμός περί αντίφασης να εορτάζεται το δεύτερο γεγονός ενώ ακόμα το 37% της νήσου είναι ακόμα σε κατοχή Τουρκική δε θα σχολιαστεί από το παρόν κείμενο. Το κεντρικό αντικείμενο του παρόντος άρθρου είναι η Κύπρος ως ιδιάζουσα γεωπολιτική περίπτωση.
Αυτό σημαίνει ότι η γεωπολιτική της θέση είναι αυτή που πρέπει να ληφθεί υπόψιν σε κάθε Ελληνικό σχεδιασμό για τη διατήρηση του Ελληνικού πληθυσμού στο νησί. Η παρουσία Βρετανικών βάσεων, όπως και η γειτνίαση με Ισραήλ και Λίβανο δεν έχουν ποτέ συνυπολογιστεί με το δέοντα τρόπο, κατά την εκτίμηση του κειμένου, από την Ελληνική Διπλωματία.
Η γεωγραφική θέση του νησιού όσον αφορά τον Αγγλικό παράγοντα εξασφάλιζε την επιτήρηση της Μέσης Ανατολής και του Σουέζ για δικά της συμφέροντα αλλά και του ΝΑΤΟ προς απόκρουση κάθε προσπάθειας επέκτασης επιρροής του Ρωσικού παράγοντα. Η νήσος βρίσκεται πάνω σε εμπορικό δρόμο (Ινδίες – Περσικός Κόλπος – Σουέζ, Κίνα-Κεντρική Ασία – Ιράν -Τουρκία), και καθετί εμπορικό μαγνητίζει πάντα τη Μ Βρετανία και γενικά τη Δύση. Πολιτικά, όπως συνεχίζει μετά τα παραπάνω να αναφέρει το slpress. gr, η παρακολούθηση της Βόρειας Αφρικής, στο νότιο υπογάστριο της Ευρώπης, εξασφαλίζει την Ευρώπη από την εισβολή τρομοκρατών εκ του Αφρικάνικου φανατικού Ισλάμ και “ανοίγει δρόμους ” για Δυτική επιρροή σε όλη την υπόλοιπη Αφρική με οικονομικά-εμπορικά και ενεργειακά οφέλη.
Άλλη μια παράμετρος είναι η ασφάλεια του Ισραήλ. Φημολογείται έντονα ότι η πτώση του δικτάτορα Παπαδόπουλου προέκυψε και από παρέμβαση των Ισραηλινών το 1973,λόγω της άρνησης του να επιτρέψει διέλευση αμερικανικών εφοδίων στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Το δε κίνημα του Πολυτεχνείου σχετίζεται κατά πολλούς με την ίδια θεωρία. Το κείμενο δεν την υιοθετεί. Επιβεβαιώνει όμως τον Ελληνικό χώρο ως ζωτικό για την ύπαρξη του Εβραϊκού Κράτους, στο οποίο στοχεύει και η Δύση υπηρετώντας την ανάγκη γεωπολιτικής επιρροής στη Μ Ανατολή. Εννοείται πως όλα αυτά τα διαχειρίζεται το πασίγνωστο Εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ. Εδώ πρέπει να δοθεί το κέντρο βάρους σε ότι αφορά τον Εβραϊκό κόσμο. Η επενδυτική ροή προς τη νήσο από Ισραηλινούς επιχειρηματίες θα ενισχύσει την αυξημένη αναπτυξιακή τάση της οικονομίας της(που σύμφωνα με το περιοδικό ECONOMY ΤΟDAY το πρώτο 6μηνο του 2025 έφτασε το 3.0%).Σύμφωνα με την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ η Κυπριακή Δημοκρατία εξέδωσε τον Ιανουάριο του 2025 NAVTEX για την έναρξη γεωτρήσεων στο Οικόπεδο 5 εντός της ΑΟΖ που κήρυξε με την Αίγυπτο από την ΕΧΧΟΝ MOBIL,με σχέδιο να ενοποιηθούν με την αντίστοιχη Ισραηλινή με σταθμό υγροποίησης φυσικού αερίου να δημιουργείται ταυτόχρονα.
Η εξάρτηση της Κυπριακής υποθέσεως από τη διεθνή γεωπολιτική ισορροπία αντανακλάται σε 2 λέξεις :αγωγός IMEC. Προστάδιο του είναι η τριμερής ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα supplychain. gr o ανταγωνιστικός στον εμπορικό διάδρομο BRI μεταξύ Κίνας – Ρωσίας – Ιράν αγωγός IMEC θα ενώσει Ινδία με Μέση Ανατολή και Ευρώπη, με σκέλος να ετοιμάζεται και για Βόρεια Αφρική. Το έργο επρόκειτο να ξεκινήσει το Σεπτέμβριο του 23 αλλά λόγω επίθεσης ΧΑΜΑΣ στο Ισραήλ αναβλήθηκε επ αόριστον. Το υποστηρίζει σθεναρά Ισραηλινή και Αμερικανική ηγεσία το παρόν χρονικό διάστημα. Και ζητούν τη συνδρομή Ελλάδας και Κύπρου γι αυτό.
Η πληροφορία που μετέδωσε το Ισραήλ και συγκεκριμένα ο αναλυτής Σ. Γκαλ στην εφημερίδα ISRAEL HAYOM περί απελευθέρωσης της Κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου από τον Ισραηλινό Στρατό (Επιχείρηση “Οργή του Ποσειδώνα”) επιβεβαιώνει το βαθμό του λάθους που η Ελληνική πλευρά έκανε τόσα χρόνια να αγνοεί στην πράξη τη γεωπολιτική σημασία της Κύπρου για το Δυτικό γεωπολιτικό οικοδόμημα. Ο αναλυτής Γκαλ αναφέρεται σε σημεία εκτόξευσης από το αεροδρόμιο Λευκόνοικου μη επανδρωμένων τουρκικών αεροσκαφών προς την Ισραηλινή πλευρά, και σε δημιουργία βάσεων της ΧΑΜΑΣ στα Κατεχόμενα. Πέραν της στρατιωτικής πτυχής Πανεπιστήμια – καζίνο – ξενοδοχεία – λιμάνια γίνονται εστίες κατασκοπείας και παγίδευσης Παραγόντων για συλλογή πληροφοριών, όπως και έμμεσης χρηματοδότησης τρομοκρατών. Πράγματι η Τουρκία και το Ιράν ως το “μακρύ χέρι” Ρωσίας και Κίνας με οργανώσεις – δορυφόρους έχουν γίνει ένας αντι-Δυτικός συνασπισμός μεγάλης έντασης. Άρα τα ελληνο-τουρκικά ζητήματα περιλαμβάνουν ως λογικό επόμενο κι άλλους δρώντες. Ο Δυτικός και Ισραηλινός παράγοντας αρχίζουν να αναγνωρίζουν επίσημα το πρόβλημα της κρατικής μορφής Ισλαμικής απειλής που αρνούνταν να παραδεχτούν δεκαετίες πριν.
Ο Τούρκο-Ιρανός συνασπισμός ουσιαστικά είναι μια Ιρανική βάση πρακτόρων και συνεργατών τρομοκρατών σε Τουρκικό έδαφος και με Τουρκική λογιστική υποστήριξη, όπως αναφέρει το σύγγραμμα ΜΙΤ:ΣΤΗΝ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ. Μέρος της Δύναμης Υβριδικών Επιχειρήσεων (AL QODS) των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν εδράζεται στην Τουρκία με το όνομα Salam Tawhid και διατηρεί τεράστιες διασυνδέσεις εντός της Τουρκικής πολιτικής ζωής.Επί τη βάσει αυτού το γεγονότος προέκυψε το σκάνδαλο HALKBANK. Μέλος του Salam Tawhid φημολογείται ότι είναι ο νυν ΥΠΕΞ της Τουρκίας Φιντάν. Η ΧΑΜΑΣ εδράζεται επίσης στην Τουρκία με πολλά γραφεία και χρηματοδότηση. Οι αποκαλύψεις του Τούρκου δημοσιογράφου Τ. Σόικαν και του επιχειρηματία Πεκέρ για διάδρομο διακίνησης “λευκού θανάτου” Λατ. Αμερική-Κατεχόμενα Κύπρου – Τουρκία – Κεντρική Ασία δείχνουν τεράστια μη ελεγχόμενα ποσά χρηματοδότησης ιδιαίτερα επικίνδυνης υβριδικής δραστηριότητας από μέρους Τούρκων και Ιρανών.
Άποψη του κειμένου είναι πως το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ κάθε χρόνο είναι μια φράση χωρίς πρακτική εφαρμογή. Ο Πρέσβης Γ. Αυφαντης και ο καθηγητής Ι. Μάζης ψέγουν τη στάση Αθήνας και Λευκωσίας δημοσίως τα τελευταία χρόνια, όπως κι άλλοι αναλυτές, χρησιμοποιώντας τη φράση υποχωρητικότητα. Η τελευταία με το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ είναι ασυμβίβαστες έννοιες μεταξύ τους. Εννοείται πως έπρεπε η Κύπρος να επιδιωχθεί να ενωθεί με την Ελλάδα και αποτελεί ιστορική αδικία να βρίσκεται υπό βρετανικό έλεγχο έδαφος με Έλληνες κατοίκους για βρετανικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Η λύση του Κυπριακού θα έπρεπε να επέλθει διπλωματικώς με τη Μ Βρετανία από το 1950, χωρίς δημιουργία ΕΟΚΑ και ανταρτοπόλεμο. Εφόσον πράγματι μελετώνται ακόμα κινήσεις από το επίσημο Ελληνικό Κράτος προς την απελευθέρωση των Κατεχόμενων περιοχών , η αρχή πρέπει να γίνει διπλωματικώς και το άρθρο προτείνει :
- Παραχώρηση στρατιωτικών ανταλλαγμάτων στη Βρετανία και σε λοιπές Ευρωπαϊκές δυνάμεις αν το επιθυμούν για υποστήριξη βάσεων στη νήσο ή και δημιουργία νέων με αντάλλαγμα συμφωνία για διπλωματική υποστήριξη σε επανένωση του νησιού ως ενιαίο κράτος με Ελληνική διοίκηση, όπως πριν το Σε περίπτωση δε αιτήματος Ένωσης με την Ελλάδα (που για πολλούς λόγους δεν είναι σίγουρο πως η Λευκωσία θα ζητήσει), υποστήριξη προς την κατεύθυνση αυτή.
- Δημιουργία διαδρόμων και χώρων στρατιωτικής ενίσχυσης προς το Ισραήλ, όπως και φιλοξενίας Ισραηλινών και Αράβων Παλαιστινίων προσφύγων με αντάλλαγμα πρακτική εφαρμογή στρατιωτικής συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Ιερουσαλήμ. Το κυριότερο είναι η Ελληνική πλευρά να μην την αποθαρρύνει με τη άκρως υποχωρητική στάση της.
- Διπλωματική στήριξη προς το Ισραήλ έναντι των εγκλημάτων της ΧΑΜΑΣ. Ως αντάλλαγμα να ζητηθούν επενδύσεις από Ισραηλινούς επιχειρηματίες,εφόσον και η Ελληνική πλευρά τις διευκολύνει.
- Ανάληψη ρόλου διαμεσολάβησης ειρηνικής μεταξύ Ιράν και Αραβικών Κρατών με Ισραήλ για ειρηνευτικές συμφωνίες οικονομικού χαρακτήρα. Το διπλωματικό εκτόπισμα Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας θα αυξηθεί κατακόρυφα ως ειρηνοποιών δυνάμεων εντός Μέσης Ανατολής με γέφυρες διπλωματικές μεταξύ Ελληνισμού και Ευρασιατικων δυνάμεων (Ρωσία – Κίνα – Καύκασο). Οι οικονομικής – ενεργειακής φύσης συμφωνίες συμφέρουν περισσότερο από έναρξη πολέμου.
Τα υπόλοιπα είναι έργο της Ελληνικής στρατιωτικής μηχανής προς δημιουργία και εφαρμογή σχεδίου δράσης.
Άρα οι ιστορικές παλινωδίες του Ελληνισμού στην Κύπρο με αποτέλεσμα την απώλεια εθνικού εδάφους,ελληνικού πληθυσμού και διεθνούς κύρους από το 1950 και μετά άνοιξαν το δρόμο για την κατάσταση του παρόντος. Η Τουρκία βρήκε όπως πάντα διχασμένους Έλληνες χωρίς ρεαλιστικό Σχέδιο και αξιοποιώντας την κακή εσωτερική, αμυντική και διπλωματική πολιτική της ντόπιας ηγεσίας της νήσου προχώρησε με νομικά και στρατιωτικά ερείσματα σε εισβολή Και κατοχή. Η εθνική αυτοκριτική και η εφαρμογή προτάσεων σαν τις παραπάνω δημιουργούν προσδοκίες βάσιμες για επανένωση.
Φώτο :Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Γράφει ο Φούκας Δημήτρης
