«Κάποιοι Εγγλέζοι που είχαν παρασυρθεί από έναν Ανατολικοτιρολέζο οδηγό και ανέβηκαν μαζί του στις Τρεις Κορυφές, όταν έφτασαν στην ψηλότερη κορυφή, απογοητεύτηκαν τόσο πολύ από το φυσικό τοπίο, που σκότωσαν στο πι και φι τον οδηγό, πατέρα τριών παιδιών και μιας μουγκής γυναίκας.

Όμως όταν συνειδητοποίησαν τι είχαν κάνει, πήδηξαν από κει πάνω στο κενό. Μια εφημερίδα του Μπέρμιγχαμ έγραψε για το συμβάν: το Μπέρμιγχαμ έχασε τον πιο διακεκριμένο εκδότη εφημερίδας, τον πιο εξαίρετο διευθυντή τραπέζης και τον πιο ικανό εργολάβο κηδειών».

Το 1978, ο Αυστριακός συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ στη μικρή ανθολογία του «Ο μίμος των φωνών» (εκδόσεις Αγρα) έγραψε 104 μικρές εξωφρενικές ιστορίες πολιτικής διαφθοράς, τρέλας και ανικανότητας της γλώσσας να συλλάβει ή να ανακουφίσει τα παράλογα της ζωής. Η παραπάνω αυτούσια ιστορία είναι μία από αυτές.

Ακόμα κι αν η θέα από τα ψηλά πατώματα των κτιρίων των Βρυξελλών δεν είναι τόσο γοητευτική για τους Βρετανούς, οι συνέπειες μιας αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζουν, σύμφωνα με το περιοδικό «Economist», καταστροφικές.

Τι θα γίνει αν επικρατήσει το Brexit;

Η πρώτη απάντηση είναι ότι κανείς δεν ξέρει, γιατί δεν υπάρχει προηγούμενο. Βέβαια, το 1982 η Γριλανδία σε αντίστοιχο δημοψήφισμα ψήφισε να φύγει, αλλά τότε η υπόθεση εκείνη αφορούσε τους 50.000 ανθρώπους από το κομμάτι της Δανίας και το ψάρεμα ήταν το μόνο τους πρόβλημα. Ακόμα κι έτσι όμως, πήρε τρία χρόνια για να σταθεροποιηθεί η χώρα.

Η υπογραφή ενός Brexit είναι η αρχή και όχι το τέλος μιας διαδικασίας που θα πάρει πάνω από δέκα χρόνια. Η ατμόσφαιρα αυτά τα δέκα χρόνια στην Ευρώπη θα μυρίζει μπαρούτι.

Αυτή θα ήταν μια καλή απάντηση στη βασίλισσα της Αγγλίας. Η Ελισάβετ ζήτησε από συνδαιτυμόνες της σε πρόσφατο δείπνο τρεις πειστικούς λόγους για να παραμείνουν στην Ε.Ε. Πολύ διακριτικά η συζήτηση διέρρευσε από κύκλους των ανακτόρων του Μπάκιγχαμ, μιας και η θέση του παλατιού είναι επισήμως ουδέτερη.

Αλλά ο κατάλογος των συνεπειών είναι μεγάλος, τόσο από το «Economist» όσο κι από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του πλανήτη. Τα Μέσα όμως που επί χρόνια προετοίμαζαν τη βρετανική κοινή γνώμη για το Brexit, σύμφωνα με τους «New York Times», ήταν οι εφημερίδες.

Εδώ και πολλά χρόνια πολλές βρετανικές εφημερίδες προσέφεραν στους αναγνώστες τους δημοσιεύματα για τις πιο παραπλανητικές και μαύρες ιστορίες που συνέβαιναν στα γραφεία των Βρυξελλών. Δημιούργησαν ένα απίστευτο ρεύμα αρνητικής πόλωσης και ο δημοσιογράφος που έδινε πάντα τον τόνο –πριν ακόμη γίνει δήμαρχος του Λονδίνου και πρόσωπο του Brexit– ήταν ο Μπόρις Τζόνσον.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως οι εφημερίδες έχουν χάσει τη δύναμή τους. Πως δεν «μετράνε» τόσο πολύ πια. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση «μετράνε» και πολύ μάλιστα. Οι μεγάλες επικεφαλίδες τους για το πόσο «βλαβερή» είναι η Ε.Ε., έξω από τα περίπτερα που συναντάς όταν πας στο σούπερ μάρκετ καθημερινά, σου δημιουργούν μια ανεξίτηλη εικόνα.

«Το ενδιαφέρον είναι» λέει ο Μάρτιν Φλέτσερ, πρώην διευθυντής των «Times» του Λονδίνου, «ότι ο κ. Τζόνσον και η παρέα του βάλλουν κατά μιας καρικατούρας της Ε.Ε. που αυτοί δημιούργησαν. Ζητούν από τους Βρετανούς να χωριστούν από ένα τέρας σαν κι αυτό της λίμνης του Λοχνές.

Ο κ. Τζόνσον μπορεί να είναι πνευματώδης και διασκεδαστικός αλλά είναι και πολύ επικίνδυνος. Ο,τι ξεκίνησε σαν ανέκδοτο μπορεί να είναι καταστροφικό για τη χώρα».

Τι να σκεφτόταν άραγε ο Τόμας Μπέρνχαρντ όταν έγραφε τη φανταστική ιστορία του 38 χρόνια πριν;