Δεν είναι καθόλου λίγοι εδώ στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» όσοι δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους κάθε φορά που έβγαινε προς τα έξω διαφωνία ή αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους τροϊκανούς.
Και αυτό σα να «κλέβουν Εκκλησία» και να επαίρονται κιόλας, γιατί ξαφνικά αποκτούσαν επιχειρήματα κριτικής χωρίς να μπουν οι ίδιοι ποτέ στην ανάγκη να συνοδεύσουν τα «πυρά» τους με τις δικές τους αντι-προτάσεις, πάνω στην ουσία του προβλήματος.
Όσο και αν επιχειρούν ορισμένοι να τη μεταθέσουν αυτήν την ουσία αποκλειστικά και μόνο στη δήθεν «αριστερίστικη γαϊδουρινή επιμονή» της «εθισμένης στη ρώσικη ρουλέτα» κυβέρνησης, και όχι στο ότι για να προωθηθούν τα όποια μέτρα θα πρέπει να προασπιστούν οι όποιες εναπομείνασες ανάσες δεν αποτελειώνουν ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του εγχώριου πληθυσμού.
Αν και αυτό -εδώ που τα λέμε- θα ήταν περιττό, γιατί τα πεπραγμένα τους τα πέντε μνημονιακά χρόνια μιλάνε από μόνα τους…
Όταν τα πινέλα στάζουν «δάκρυα και αίμα», δεν είναι φρόνιμο ο «ζωγράφος» να μιλάει για έργο «αναγκαίο και ευτυχές»…
Είναι σα να προσπαθεί ένας μεθυσμένος με το μισοάδειο μπουκάλι στο ένα χέρι (και αρκετό ποτό στα ρούχα του…) να κάνει κηρύγματα κατά του αλκοολισμού.
Και αν στο συγκεκριμένο παράδειγμα μπορούμε να γελάσουμε, με τα επιχειρήματα συγκεκριμένων μερίδων της συν-αντιπολίτευσης είναι πολύ δύσκολο να σχηματιστεί ακόμα και ένα μισό χαμόγελο…
Ένεκα των «συνοδευτικών» που επισυνάπτονται και περιγράφονται συνοπτικά με εύρος λέξεων όπως φτωχοποίηση, αυτοκτονίες, οικονομική αποδιάρθρωση, πολιτισμική και ηθική κρίση, και πολλά άλλα ακόμα…
Τώρα, λοιπόν, που η ελληνική κυβέρνηση -με το διάγγελμα Τσίπρα- έφερε σε δύσκολη θέση πολλούς, είδαμε το εξής (αναμενόμενο εν πολλοίς, αλλά άξιο καταγραφής συνάμα).
Να ρίχνουν από το μπαλκόνι του θράσους το «νερό της δυσαρέσκειας» οι δανειστές και ορισμένοι εγχώριοι «φανατικοί οπαδοί» τους να «πιάνουν» το μήνυμα και να βγαίνουν στην επιφάνεια της γης, όπως όταν ολοκληρώνεται μια βροχή και το έδαφος κατακλύζεται από συμπαθή «πλάσματα του Θεούλη»…
Μη φροντίζοντας καν να προσθέσουν κάτι το καινούριο, όταν τα ίδια τα δεδομένα -μετά την καθοριστική αυτή κίνηση του Έλληνα πρωθυπουργού- δεν είναι καν τα ίδια. Ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης του όλου εγχειρήματος, γιατί την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τα πάντα είναι ρευστά…
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τους δικούς του λόγους για τη «χρήση αυτού του χαρτιού» και όλοι πρέπει να τους ψάξουμε. Όσο μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε. Στους ενδοεξουσιαστικούς ανταγωνισμούς κάθε είδους κανείς δεν αγοράζει πια -στους καιρούς μας- «συγχωροχάρτια»…Όμως, οι άλλοι;
«Είναι μια κρίσιμη, αλλά και μεγάλη ώρα» είπε αναφέροντας το προφανές ο Μανόλης Γλέζος, μια προσωπικότητα που έρχεται στο σήμερα της γενικευμένης μετριότητας να μας θυμίσει εποχές που τίποτα δεν ήταν αυτονόητο, και όλα προϋπέθεταν κόπο (και τύχη) για τη διασφάλιση τους.
Ακόμα και η ίδια η ζωή. Ένας τέτοιος άνθρωπος -που ρίσκαρε κάποτε, στα πολύ δύσκολα- όταν μιλάει τι μπορεί να φέρνει στο νου όσων «προσκυνάνε» τα «αιωρούμενα σπαθιά» του περαιτέρω «τραυματισμού» των απλών ανθρώπων;
Όταν ένα σπίτι είναι ανακατωμένο -γιατί έχει προηγηθεί μάχη που προκάλεσαν συνειδητές καταστροφικές εξάρσεις- και βρίσκονται διάσπαρτα κοφτερά υπολείμματα αντικειμένων στο πάτωμα υπάρχει έντονος ο κίνδυνος τραυματισμού για όσους κινούνται μέσα σε αυτό. Για το αισθητικό του πράγματος, το μόνο σίγουρο είναι το άκυρο της στιγμής για οποιαδήποτε αναφορά…
Και οι ντόπιοι «φιλο-ευρωπαϊστές» μας δεν ψελλίζουν το παραμικρό για το ποιος και γιατί έριξε τα αντικείμενα κάτω, για το ποιος και γιατί επιχείρησε να επιφέρει αυτή την αναταραχή.
Δεν τους ενδιαφέρει καν να συμμαζευτούν τα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκατασταθεί μια μορφή «τάξης» που δεν θα έχει άλλα θύματα, ή -τέλος πάντων- θα ανοίγει το δρόμο προς τη σταδιακή εξάλειψη της θυματοποίησης. Γιατί, είναι προφανές και εδώ έχουν δίκιο οι εξ αριστερών επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ, «για να βγει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή»…
Όμως, αυτοί που σήμερα αντιπολιτεύονται από τα δεξιά, παρότι είναι σε εμφανή θέση offside, επιθυμούν νέα ήττα, νέα συντριβή, γιατί έτσι θα γυρίσουν στον πάγκο ως προπονητές… Και ας μπορούν να διακρίνουν απέναντι στις κερκίδες τις συνέπειες των πολιτικών τους. Δεν τους νοιάζει καθόλου, γιατί έτσι επιτάσσει η σκληρότητα της ταξικής πάλης εδώ και αιώνες…
Τώρα μετριούνται τα κυβικά του καθενός από εμάς. Οι ιστορικές στιγμές που διακατέχονται από ουσιαστική κρισιμότητα έχουν ένα καλό. Οι πάντες κρίνονται.
Για αυτό κι εμείς εδώ και καιρό τονίζουμε πως πρέπει να περιμένουμε το τελικό αποτέλεσμα για να μπορούμε να κάνουμε έναν ουσιαστικό απολογισμό. Σε καταστάσεις, που οι εξελίξεις υπό τους ήχους της πιο «δραματικής» μπάντας αλλάζουν από ώρα σε ώρα, η επισφάλεια της βιασύνης προδίδει προθέσεις και τίποτα άλλο.
Δηλαδή βλέπουμε -για παράδειγμα-το εξής φαινόμενο, που αποθεώνει σε όλους τους τόνους το «διαρκές άσμα της παραδοξότητας»: να αντιδρούν για τη σκληρότητα των μέτρων αυτοί που την ίδια ώρα κατηγορούν τους αντιπάλους τους για σύμπραξη με το αφηρημένο «λόμπι της δραχμής».
Μα, μήπως πρέπει οι έμπρακτοι και καθόλου αόριστοι εφαρμογείς των προσταγών του λόμπι του ευρώ (χωρίς εισαγωγικά…) να σκεφτούν κάποια στιγμή (έστω και στο εντευκτήριο του κοινοβουλίου) πως αυτά είναι αντιφατικά μεταξύ τους;
Ή η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ πρέπει να εγκαλεστεί γιατί προωθεί νέο μνημόνιο, ή γιατί δεν θα το κάνει γιατί θέλει να «αλλάξει σελίδα» και να παρασύρει τη χώρα στις απόκρυφες και «σατανικές» ορέξεις της…
Από τη μία, νοιάζονται για να μην επέλθει μεγαλύτερη πολιτική αναστάτωση, από την άλλη από το βήμα της Βουλής μέσω κορυφαίου κομματικού στελέχους τους (με συμπάθεια από όσα ακούγονται στο αγαπημένο άθλημα των δελφίνων, την έγκαιρη αποστασιοποίηση από την επίσημη κεντρική γραμμή…) προ(σ)καλούν τους κυβερνώντες να προκηρύξουν εκλογές.
Το επαναλαμβάνουμε: το διάστημα από τις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου έως σήμερα μπορεί να μην έφερε -προς το παρόν- την τελική λύση, έβαλε όμως τη σφραγίδα στη διεύρυνση της κρίσης ταυτότητας πολλών -που ενώ το χαλί κάτω από τα πόδια τους άρχισε να «χορεύει» από μόνο του (sic), όταν μιλάνε κάνουν κηρύγματα κρατώντας «όπλα» χωρίς «σφαίρες» ή απλά νεροπίστολα…
Η απόλυτη καταστροφή θα ήταν η παλινόρθωση τους… Για όλα τα άλλα, θα δείξει…
Όσο σκληρό και αν είναι (για όλους μας, δίχως καμία εξαίρεση…), το πιο σκληρό πράγμα ίσως είναι το να μάθουμε να σιωπούμε, αν δεν θέλουμε να αλλάξουμε επιχειρήματα…
Κώστας Μαρούντας
efsyn.gr
