Δεν μπορώ να γνωρίζω με ακρίβεια, παρά μόνο να υποθέσω αρκετά επισφαλώς πως η όλη διαδικασία διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη νυν ελληνική κυβέρνηση και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ενδεχομένως να είναι ένα από τα πιο «hot spot» της ιστορίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Όπως αυτή προέκυψε σαν κομβική στρατηγική επιλογή ορισμένων από τις μεγαλύτερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης, ως απότοκο των συνεπειών της μεγάλης ανθρωποσφαγής που ονομάστηκε Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και των άμεσων αναγκών που υπήρχαν στο αναδυόμενο σκηνικό. Με την ενσωμάτωση της (Δυτικής) Γερμανίας να αποτελεί τότε βασικό στόχο για την αποφυγή της επανάληψης στο μελλοντικό χωροχρόνο καταστάσεων που είχαν προκαλέσει σε προγενέστερο χρόνο οι «ανησυχίες» και οι «ζέσεις» διάφορων Ράιχ…
Για να γυρίσουμε -όμως- στο προκείμενο του παρόντος σημειώματος, μόνο οι διεργασίες ένταξης κάποιας χώρας θα προκαλούσαν μεγαλύτερο κόπο, αλλά όχι και ντόρο, από αυτό που λαμβάνει χώρα από τη στιγμή που αποσαφηνίστηκε με ακρίβεια το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιανουαρίου του 2015. Όλοι, μα όλοι, ασχολούνται με το τι θα γίνει τελικά με τη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση. Αυτά είναι γνωστά και μια απόπειρα να καταγράψει κάποιος το ποιοι ασχολούνται αμέσως σε στρέφει στην αναζήτηση μιας πολύ πιο εύκολης αναζήτησης: το ποιοι δεν ασχολούνται…
Σε κάθε περίπτωση, οι γεωστρατηγικές πτυχές του ζητήματος είναι εξίσου σημαντικές, πολύ περισσότερο από τις οικονομικές (που προβάλλονται και παραπάνω…), και αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι ουσιαστικότεροι «παίκτες» αυτής της πρωτοφανούς «παρτίδας πόκερ». Και, μεταξύ μας, αυτή τη διάσταση αξιοποιεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό ο Έλληνας πρωθυπουργός ανάγοντας τη στο κυριότερο διαπραγματευτικό ατού της ελληνικής κυβέρνησης, αν δούμε βαθύτερα τα λόγια του. Η επιβεβαίωση του πορίσματος του και της τακτικής του είναι ακριβώς οι αντιδράσεις που προκαλεί στην άλλη πλευρά. Γιατί, αν ήταν ένα ιδεαλιστικό, ψευδεπίγραφο, ατελές, περιοριστικό και κούφιο «ατού», οι «εταίροι» δεν θα στύλωναν τέτοιο «ανάστημα». «Κάτι άλλο παίζεται», πέρα από τα προφανή των αριθμών…
Η όλη διαδικασία θυμίζει «νταραβέρι» μεταξύ ενός ζευγαριού που φοβάται να αλληλο-ερωτευθεί και προτάσσει επιμέρους ζητήματα για να αποφύγει την ουσία. Η Ελλάδα, μέσα από τις διακηρυγμένες προθέσεις της κυβέρνησης της (που είναι η πρώτη μετά από πολλά χρόνια που απηχεί την πραγματική βούληση της κοινωνικής πλειοψηφίας), θέλει να παραμείνει στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά με τέτοιους όρους που θα επιλέγει εκείνη ποια ρούχα θα φοράει η ίδια, που θα έχει κατακτήσει το δικαίωμα να συνεργάζεται ισότιμα χωρίς να παραγνωρίζει τις υποχρεώσεις της. Όμως, στο σαλόνι αυτό, κάποιοι επιμένουν να θέλουν να της επιβάλλουν σε ποιον καναπέ θα καθίσει, με ποιο τρόπο και με ρούχα που τη στενεύουν. Σε αυτό το δωμάτιο, ή θα ανοίξει το παράθυρο του ανακουφιστικού αέρα ή θα αυξηθεί η ασφυξία, έτσι ώστε να ανοίξει σύντομα η πόρτα.
Η ελληνική κυβέρνηση ορθώς επιμένει να αφήνει την κάρτα με τη λέξη «ευθύνη» πάνω στο τραπέζι και να μην δέχεται να της την καρφιτσώσουν οι άλλοι όπου θέλουν. Μόνο που αυτοί αντιδρούν γνωρίζοντας πως όσο υπάρχει σε κοινή θέα είναι σαν να την έχουν αυτοί στην τσέπη τους… Ενοχικά σύνδρομα ανασφαλών επικυρίαρχων, θα έλεγε κάποιος κυνικός… Με την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού δεν πρέπει ο ίδιος ο λαός να επιτρέπει παιχνίδια εκπτώσεων… Όταν ο θεατής στο ποδόσφαιρο παίρνει πρωτοβουλίες. η έδρα γίνεται όπλο…
Σε κάθε παρτίδα πόκερ υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Λένε ορισμένοι έμπειροι πως στο τζόγο ο μόνος διαρκώς κερδισμένος είναι αυτός που δεν παίζει καθόλου. Επομένως, ας το έχουν στο νου τους και οι «εταίροι», και η ελληνική κοινωνία, πως στο «καζίνο του παγκόσμιου ενδοεξουσιαστικού ανταγωνισμού» δεν υπάρχει μόνο ένα τραπέζι. Εδώ δεν μιλάμε για κάποιο συνοικιακό καφενείο-άτυπη λέσχη, αλλά για την κορωνίδα της παγκόσμιας κυριαρχικής πυραμίδας. Άρα, καλό είναι για πολλούς λόγους, ακόμα και για την παρτίδα πόκερ που ήδη διεξάγεται να κοιτάει ο ένας παίκτης, αυτός με τις «ελληνικές ρίζες», και παραδίπλα… Σε ένα τραπέζι κάποιοι παίκτες φορούν ένα τζόκεϊ που αναγράφει πάνω BRICS. Και «παρότι είναι νύχτα», φοράνε μαύρα γυαλιά ηλίου και δεν χαμογελάνε ποτέ.
Τελικά, τι είναι προτιμότερο; Να βλέπεις κατάματα το θράσος του όψιμου εκβιασμού ή να αλλάζεις με θάρρος παραστάσεις just κοιτώντας και αλλού, όσο επικίνδυνη είναι μια αλλαγή θέσης χωρίς να τσαντιστούν οι προηγούμενοι συμπαίκτες… Την απάντηση θα τη δώσει η ίδια η Ιστορία, γιατί σε τέτοιους λεπτούς χειρισμούς τα νυστέρια μπορεί να αποβούν ακαριαίως τραυματικά και όχι σωτήρια… Ίδωμεν!
efsyn.gr
