1)Το ποίημά μου με τίτλο ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ περιλαμβάνεται στο ανθολόγιο Ποίησης με τίτλο ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑΤΑ, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις itravelpoetry.
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
Οι γονείς μας δεν έφυγαν ποτέ από το σπίτι,
είναι πάντα εκεί και μας καρτεράνε!
Η μάνα φοράει πάντα το μαντήλι
ξυπνάει πρωί, ζυμώνει, ανάβει τη φωτιά,
μας ετοιμάζει πρωινό, μας ξεπροβοδίζει
για το σχολείο, θέλει να μάθουμε γράμματα.
Φροντίζει τα ζωντανά, ανάβει το φούρνο
βάζει στη μαλάθα το ζεστοφούρνι
και πολλές φορές τρέχει στα χωράφια
(έχει κι εκεί δουλειές) και συνεχίζει
μέχρι να έρθει η νύχτα, με μαγεριό,
με κέντημα, με πλέξιμο, με αργαλειό.
Δεν έχω δει τη μάνα να ξεκουράζεται, μόνο
ν’ αγωνιά για μας και να μας συμβουλεύει…
Ο πατέρας φοράει πάντα τη σκούφια
ξυπνάει κι εκείνος πρωί και κάνει δουλειές
μέσα και έξω από το σπίτι. Κατεβαίνει
στη Χώρα, ψωνίζει ό,τι μας λείπει
(δε θέλει να μας λείψει τίποτα), χαίρεται
που είμαστε καλά, που μεγαλώνουμε,
που οι δάσκαλοί μας μας επαινούν
(όλοι οι γονείς χαίρονται για την προκοπή
των παιδιών τους). Μας παροτρύνει
να μην απουσιάζουμε από την εκκλησιά
(αυτός ποτέ δε λείπει), το βλέμμα του
δε μας δίνει πολύ θάρρος, έτσι πρέπει…
Οι γονείς μας δε θα φύγουν ποτέ από το σπίτι,
μας προστατεύουν με απλωμένες φτερούγες!
2) Το ποίημά μου με τίτλο “ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ”, διακρίθηκε στον 13ο Διαγωνισμό Ποίησης – Πεζόμορφου Στοχασμού του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου (ΣΠΕΚ) με θέμα “η Γλώσσα μου, η δύναμή μου”.
Δύναμή μου οι λέξεις
Χρόνια τώρα μαζεύονται ολόγυρά μου άπειρες λέξεις
και λυσσαλέα παλεύουν να κατακτήσουν το είναι μου!
Αρχαιοπρεπείς και νέες, όμορφες όπως οι νεράιδες ή
άσχημες όπως οι μάγισσες, λέξεις καρφιά που πληγώνουν
και στα τάρταρα με ρίχνουν κι άλλες που στον ήλιο
μ’ ανεβάζουν και μου χαρίζουν το φως τους.
Μιλούν για έρωτα, αγάπη, ειρήνη, ελευθερία, μνήμη
για βία, μίσος, πόλεμο, ορφάνια, ψέμα, λησμονιά,
σε μένα, στα παιδιά μου, στους μαθητές μου, σ’ όλους.
Κατασπαράζουν τα μύχια της ψυχής και της σκέψης
κι άλλες πάλι περήφανη με κάνουν και δυνατή
για της χώρας μου την Ιστορία και την παράδοση,
απ’ του Ομήρου την εποχή και τη λαλιά κι ακόμη πριν!
Η γλώσσα μου, άπειρες λέξεις, που οφείλω να τις αγαπώ
να μην τις βασανίζω, να πορεύομαι αγκαλιά μ’ εκείνες
να ταξιδεύω στην απεραντοσύνη του ανοιχτού ορίζοντα
και να σχεδιάζω μαζί τους τη συνέχεια, το μέλλον μου.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ – ΝΤΑΝΟΥ
