Συζητώντας με πάρα πολλούς γνωστούς και φίλους καταλήγουμε συνεχώς στην ίδια διαπίστωση: «Η Ελλάδα χρειάζεται έναν νέο ηγέτη. Κάποιον που να αγαπά πραγματικά την Ελλάδα». Η άλλη διαπίστωση είναι ότι δεν είμαστε οι μόνοι.

Όλο και περισσότεροι Έλληνες αναζητούν το πρόσωπο που θα τους εμπνεύσει και θα σχεδιάσει μια νέα πορεία για τη χώρα.

Έως σήμερα το μοντέλο πολιτικού ηγέτη που ενέπνεε την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν αυτό του χαρισματικού. Του ηγέτη που ξεσήκωνε τα πλήθη και έδινε υποσχέσεις. Ακόμη και σήμερα συγκρίνουμε πολιτικά πρόσωπα με αυτόν τον τύπο ηγέτη. Παραδείγματος χάριν, αν μοιάζει λιγότερο ή περισσότερο στον Ανδρέα Παπανδρέου. Από την άλλη, η δεκαετής οικονομική κρίση μας δίδαξε ότι το αυτό το μοντέλο ηγεσίας απέτυχε. Γιατί πίσω από τη συναισθηματική φόρτιση και τις υποσχέσεις κρυβόταν, με επιμέλεια είναι η αλήθεια, όλα τα προβλήματα που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Όλο και περισσότερο διαπιστώνουμε ότι τελικά οι χαρισματικοί ηγέτες αγαπούσαν περισσότερο τον εαυτό τους και λιγότερο την Ελλάδα. Αγαπούσαν περισσότερο την υστεροφημία τους και λιγότερο τους πολίτες. Ακόμη και αν τους κρίνουμε ελαστικά, θα διαπιστώσουμε ότι αποδείχθηκαν κοντόφθαλμοι γιατί τελικά ούτε την υστεροφημία τους διαφύλαξαν. Σήμερα όλο και περισσότεροι Έλληνες τους αποδίδουν ευθύνες για την κρίση. Άρα γεννάται ένα σοβαρό ερώτημα: Πόσο ηγέτες ήταν τελικά; Αυτό είναι ένα ερώτημα που αφορά το παρελθόν.

Υπάρχει όμως και ένα ερώτημα για το μέλλον: Ποιο είναι το μοντέλο ηγεσίας που θέλουμε για την Ελλάδα του αύριο;

Θέλουμε ηγέτες που να διαπνέονται από αίσθημα ευθύνης; Γιατί το να κυβερνάς μια χώρα είναι το υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενο. Ευθύνη σημαίνει σοβαρότητα στη διαχείριση ιδιαίτερα των δημοσίων οικονομικών και να σέβεται τα χρήματα των φορολογούμενων. Ευθύνη σημαίνει να είναι προσγειωμένος στην πραγματικότητα και να μην ονειροβατεί. Ευθύνη συνεπάγεται αξιοπιστία στην Ελλάδα και εκτός αυτής.

Αναμφισβήτητα, ο ηγέτης θα πρέπει να συμβαδίζει με το πνεύμα της εποχής του. Να είναι αυτό που λέμε σύγχρονος. Να μπορεί να κατανοήσει το διεθνές περιβάλλον και να μπορεί να χαράξει στρατηγική για τη χώρα του. Να μπορεί να ορίσει αυτό που λέμε στην επικοινωνία positioning της Ελλάδας. Γιατί μόνο τότε θα μπορέσει η πατρίδα μας να προσελκύσει επενδύσεις, αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό, τουρισμό και να εξάγει τα προϊόντα της. Μόνο έτσι θα μπορέσει να παράξει πλούτο η χώρα μας και αυτός να μοιραστεί δίκαια σε όλους τους πολίτες της.

Τέλος δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πολιτικός ηγέτης θα πρέπει να είναι προσιτός. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αρκεί να είναι κάποιος που να μπορείς να τον αναφέρεις με το μικρό του όνομα. Δεν είναι απαραίτητο να ταυτιστείς ψυχικά μαζί του, αλλά να μπορείς να μοιραστείς μαζί του τις ανησυχίες και το όνειρα σου. Να γνωρίζεις ότι θα σε ακούσει και θα σου προτείνει το καλύτερο γιατί διαθέτει τις γνώσεις και την πνευματική καλλιέργεια. Άλλωστε όταν θέλουμε να λάβουμε μια κρίσιμη απόφαση σε έναν τέτοιο φίλο δεν θα στρεφόμασταν; Ή ακόμη όταν αναζητούμε έναν χειρούργο, έναν τέτοιο γιατρό δεν αναζητούμε; Να νοιώθουμε άνετα μαζί του και να ξέρουμε ότι έχει τις γνώσεις και τις ικανότητες για να μας προσφέρει το καλύτερο.

Είναι αλήθεια ότι η κρίση άλλαξε πολλές από τις συνήθειες που είχαμε στο παρελθόν. Αν όντως βρισκόμαστε στο τέλος της, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, είναι μια ευκαιρία να αναζητήσουμε και να επιβάλλουμε ένα νέο μοντέλο ηγεσίας για την Ελλάδα του αύριο. Μιας Ελλάδας με οικονομική ευημερία, σεβαστή στην Ευρώπη και ισχυρή στον κόσμο.

fevgas.tumblr.com