Δύο οικονομικά γεγονότα θα απασχολήσουν το κείμενο, και όπως φαίνεται από τον τίτλο πάλι οικονομικό θα είναι το θέμα. Τα θέματα μάλλον. Η κατάρρευση τραπεζών και οι ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα μας. Συνδέονται μεταξύ τους;

Ο γράφων πάλι στηριζόμενος σε γνώμες ειδικών θα επιχειρήσει να τονίσει τι χρειάζεται προσοχή από δω και πέρα όσον αφορά το ντόμινο πτώχευσης τραπεζών στην Αμερική. Πως επηρεάζεται η ζωή των πολιτών από αυτό;

Ξανά γνωστός αναλυτής – οικονομέτρης (Γ. Αδαλής, slpress.gr). εξηγεί τι συμβαίνει : εδώ και ένα χρόνο παρατηρείται αύξηση επιτοκίων αγοράς ομολόγων στις τράπεζες από το Διεθνές Χρηματιστήριο, που οδήγησε σε καταστροφή οίκων τραπεζικών που την προηγούμενη χρονιά δεν είχαν καλές αποδόσεις. Οι τελευταίες είχαν ήδη συνάψει συμφωνίες για αγορές με χαμηλότερα επιτόκια, αλλά οι συνθήκες τις κατέστησαν αδύναμες να υλοποιήσουν αυτές τις συμφωνίες. Η κατάσταση θύμισε οικονομική κρίση του 2008,αλλά απέχει προς το παρόν από κει. Σίγουρα αν συνεχίσει το ζήτημα θα υπάρξει δυσπιστία των επενδυτών προς το σύνολο των τραπεζών, άρα απόσυρση ομολόγων και κίνδυνος παρεμβάσεων στις καταθέσεις πολιτών από τις τελευταίες <<για επιβίωση >>.

Το ζήτημα είναι όμως τι προκάλεσε την αύξηση των επιτοκίων. Πρώτος λόγος ήταν η άσκηση οικονομικών πιέσεων στη Ρωσία να αλλάξει την πολιτική της, διότι επέφερε μείωση τιμών στα ενεργειακά προϊόντα (καύσιμα). Οι οικονομικοί παράγοντες κινήθηκαν με βάση την καμπύλη ζήτησης, εγχείρημα που απέτυχε, διότι οι Ρώσοι με τους βαρόνους του πετρελαίου Άραβες αύξησαν την παραγωγή. Ο δεύτερος λόγος είναι η εμμονή στην <<πράσινη ενέργεια>> απο πλευράς Ε. Ε. με απώτερο στόχο την οικονομική αποδυνάμωση της μεσαίας αστικής τάξης μέσω υψηλού κόστους στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), όπως πχ ανεμογεννήτριες. Μεγάλα στελέχη των τραπεζών που κατέρρευσαν πούλησαν τις μετοχές τους μια βδομάδα πριν, άρα κάτι ήξεραν. Μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ ότι το φαινόμενο μετά την Αμερική επεκτάθηκε και στη Γερμανία. Τυχαίο;

Περνάμε στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Έγινε ζήτημα, κατόπιν εορτής όπως πάντα, η πώληση του ΟΣΕ σε εταιρεία του εξωτερικού που αποδείχτηκε ανίκανη για παροχή υπηρεσιών αξιόπιστων στη μεταφορά. Το δίκτυο ήταν μη συντηρημένο και η παρακολούθηση των συρμών ελλιπής. Το Κράτος όπως πάντα έβλεπε τα πάντα να λειτουργούν σωστά, με τμήματα του σιδηροδρόμου να μην υπάρχουν (πχ τηλεδιοίκηση, που θα έκανε και εγκαίνια) ή να μη λειτουργούν (φανάρια).

Να ξεκαθαριστεί ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις γενικά είναι ωφέλιμες για χώρες σαν τη δική μας με προβλήματα χρέους, αλλά και γενικότερα.Αμφότερα είναι τα κέρδη και για τις 2 πλευρές, Κράτος-επενδυτή : θέσεις εργασίας, έσοδα στα ταμεία, κέρδη, προσέλκυση και άλλων ιδιωτών, προβολή της χώρας ως τόπο οικονομικών ευκαιριών. Η χώρα μας όμως για μια ακόμα φορά επιλέγει να κάνει λάθος πουλώντας κρατικές επιχειρήσεις σε ανεύθυνους επενδυτές, που κερδίζουν παραπάνω λεφτά χωρίς κόπο. Φυσικά <<δώρα>> σε κρατικούς αξιωματούχους είναι μέσα στο πρόγραμμα φήμες λένε. Ο κόσμος τι φταίει; Το κακό ξεκίνησε επί Χούντας (δε γνωρίζει ο γράφων για πιο παλιά) με εταιρείες που πληρώνονταν από την << Επανάσταση >> για δημόσια έργα που ποτέ δεν φτιάξανε. Τα τρένα και τα αεροδρόμια της χώρας (το τελευταίο το είδε και ο γράφων σε φύλαξη του εκεί) δεν δικαιολογουνται σε αυτή την κατάσταση. Η χώρα όπως πάντα δεν ελέγχει σε ποιους αναθέτει τέτοια έργα. Έπειτα υπάρχουν και επενδυτές με <<εθνική ταυτότητα>>.  Στη Θράκη Τουρκική Τραπεζα (Ziraat) κινείται περίεργα. Το Κράτος αδιαφορεί για τις συνέπειες τέτοιων κινήσεων σε επίπεδο Εθνικής Ασφάλειας.

Και τα 2 παραπάνω ζητήματα χρειάζονται προσοχή και συνεχή παρακολούθηση.

Η αδιαφορία κοστίζει.