Ο κ. Λαμπρινός, ο οποίος σπούδασε στη σοβιετική Ρωσία από το 1965 έως το 1970 σκηνοθεσία, γύρισε ένα τρίπτυχο ντοκιμαντέρ το οποίο αναφέρεται στην Οκτωβριανή επανάσταση και τα επακόλουθα αυτής.

Ξεσηκώσαμε από τη σημερινή καθημερινή απόσπασμα από το άρθρο και το οποίο σας παραθέτουμε:

«Ο σκηνοθέτης Φώτος Λαμπρινός έχει οργανώσει αριστοτεχνικά τα 18 κεφάλαια της «Μεγάλης ουτοπίας». Στο μιάμισης ώρας ντοκιμαντέρ του, που θα προβάλλεται από την ερχόμενη Πέμπτη (επίσημη πρεμιέρα τη Δευτέρα 27 του μηνός στην «Οπερα»), αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή της Οκτωβριανής Επανάστασης (1917-1934)./Το τελευταίο μέρος του ντοκιμαντέρ καταγράφει γεγονότα λιγότερα γνωστά: το «Γκολοντομόρ», σύνθετη λέξη που σημαίνει «θάνατος από πείνα». Η τεχνητή πείνα (193233), που επέβαλε το σταλινικό καθεστώς σε όλες τις περιοχές που παράγουν δημητριακά, οδήγησε στον θάνατο πάνω από 5 εκατομμύρια αγρότες (3,5 εκατ. στην Ουκρανία, 1,5 εκατ. στη νότια Ρωσία). Η αφήγηση είναι ανατριχιαστική: οι χωριάτες έφτιαχναν ψωμί από βελανίδια, έτρωγαν αρουραίους και μυρμήγκια, ο ένας τον άλλον, παντού τρέλα, ουρλιαχτά, πτώματα, φρίκη.»

Μόνο στους ινστρούχτορες του κομμουνισμού είναι γνωστές οι φρικαλεότητες του σταλινικού καθεστώτος και οι οποίοι πάντα φρόντιζαν να τις κρύβουν από τον έξω κόσμο.

Ο τεχνικός λιμός επιβλήθηκε για να ξεπαστρέψει ο Στάλιν τους κουλάκους την μεσαία τάξη των αγροτών της Ουκρανίας του Καυκάσου και του Καζακστάν.Δοθείσης της ευκαιρίας, αν και δεν ξέρουμε αν θα προβληθεί το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ λόγω Περισσού, να κάνουμε κι εμείς μία αναφορά στον τεχνικό λιμό, μέσα από τα λόγια του ιταλού πρόξενου στο Χαρκόφ,  κ.  Γκρασιόζι*: «εδώ και μία εβδομάδα, οργανώθηκε μία υπηρεσία για την περίθαλψη των εγκαταλειμμένων παιδιών.

Πράγματι, εκτός από τους αγρότες που συρρέουν στην πόλη, αφού δεν έχουν καμία πιθανότητα επιβίωσης στην ύπαιθρο χώρα, υπάρχουν παιδιά που τα φέρνουν εδώ οι γονείς τους και στη συνέχεια τα εγκαταλείπουν, για να επιστρέψουν οι ίδιοι στα χωράφια τους και να πεθάνουν εκεί. Ελπίζουν πως κάποιος στη πόλη θα φροντίσει τα βλαστάρια τους./ εδώ και μια εβδομάδα, έχουν επιστρατευθεί οι duorniki ( οι θυρωροί) με τις άσπρες μπλούζες, οι οποίοι περιπολούν στην πόλη και οδηγούν τα παιδιά στο πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα. Κατά τα μεσάνυχτα αρχίζουν να τα μεταφέρουν με καμιόνια στο σταθμό εμπορευμάτων του Σεβέρο Ντόνετζ. Εκεί συγκεντρώνουν επίσης και τα παιδιά που βρίσκονται στους σιδηροδρομικούς σταθμούς ‘η στα τραίνα, τις οικογένειες των αγροτών, τα πιο ηλικιωμένα άτομα που ανακαλύπτονται στην πόλη στη διάρκεια της ημέρας. Υπάρχει ιατρικό προσωπικό που πραγματοποιεί την «επιλογή». Όσοι δεν είναι ακόμη πρησμένοι και έχουν κάποιες πιθανότητες επιβίωσης κατευθύνονται στα παραπήγματα της Χολόντναγια Γκόρα όπου, μες στις αποθήκες, πάνω στα άχυρα, ψυχορραγεί ένας πληθυσμός από 8.000 ψυχές, που αποτελείται βασικά από παιδιά. Τα άτομα που έχουν ήδη πρηστεί μεταφέρονται με εμπορικές αμαξοστοιχίες στην ύπαιθρο και εγκαταλείπονται 50-60 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη , ώστε να πεθάνουν απαρατήρητοι. Όταν φτάσουν στους τόπους εκφόρτωσης σκάβουν μεγάλες τάφρουςκαι ρίχνουν μέσα τους νεκρούς από τα βαγόνια. Στο Χάρκοφ, κάθε βράδυ μαζεύουν 250 πτώματα ανθρώπων που πέθαναν από την πείνα ή από τον τύφο.»

*από το βιβλίο «η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» σελ. 190

ΚΕΡΒΕΡΟΣ